Οι Chemistry Set υπήρξαν για τρία χρόνια στα τέλη των 80s (1988-1990) ένα από εκείνα τα ονόματα που έβρισκαν τον τρόπο να βρίσκονται μπροστά σου όλη την ώρα, αν βέβαια ήσουν από εκείνους που ασχολούνταν με την νεο-ψυχεδελική σκηνή κι αγόραζες όλες τις σχετικές συλλογές και τα φανζίν (Βucketful of Brains, Freakbeat κ.τ.λ.). Ωραίο συγκρότημα, με τραγούδια που σου κόλλαγαν στο μυαλό, αλλά... Αλλά συγκρότημα που στη συλλογή δίσκων σου αντιπροσωπευόταν τελικά μόνον με μεμονωμένα τραγούδια σε compilations, flexidiscs και αλλά σχετικά «παιγνίδια» των ροκ συλλεκτών. Έλειπε το άλμπουμ κι έμενες με την απορία «γιατί;». Τα χρόνια πέρασαν, το συγκρότημα εξαφανίστηκε από τη σκηνή και ξεχάστηκε...
Μουσικός μετανάστης στο Λονδίνο ο Marco Magnani επί μακρόν, βρήκε αναγνώριση με την προηγούμενη μπάντα του, τους Instant Flight, που είχαν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ, είχαν ευτυχήσει να έχουν τον Arthur Brown να τραγουδάει ως 'guest' στον πρώτο τους δίσκο και να έχουν μοιραστεί τη σκηνή με ιερά τέρατα του ροκ (Eric Burdon & The Animals, The Yardbirds, Country Joe & The Fish, Hawkwind, Pentangle, Focus και Procol Harum) - τουλάχιστον στην τωρινή τους μορφή. Πού οφείλεται αυτή τους η επίδοση; Μα φυσικά στην αγάπη και τη μεγάλη εξοικίωσή τους με το κλασικό ροκ και ιδιαίτερα τους Beatles και επίσης σε καθαρό ταλέντο να γράφουν μουσική που κουβαλάει μέρος από τη στόφα του παλιού και την ίδια στιγμή καταφέρνει να είναι επίκαιρη και σήμερα.
Από το Δεκέμβρη του '12 είμαστε σε επικοινωνία με τον πολυπράγμονα κύριο Dave Schmidt, αλλά μία αυτός και οι περιοδείες του, μία εμείς και τα προτζεκτάκια μας και η συζήτηση αυτή πήγαινε από αναβολή σε αναβολή. Οι ασχολίες του Schmidt - διάβαζε Sula Bassana, Electric Moon, κ.ο.κ. - βέβαια πάντα ενδιαφέρουν το Wild Thing σε υπερθετικό βαθμό και άλλωστε είναι από τα τελευταία σημαντικά νεοψυχεδελικά ονόματα του τώρα που δεν είχαμε ακόμη φιλοξενήσει. Με τις μανίες μας να έχουν γίνει ήδη πρόδηλες λοιπόν και στην πιο κατάλληλη στιγμή - με δεδομένες άμεσα αναμενόμενες νέες κυκλοφορίες της Sulatron (της ετικέτας του Schmidt) - αυτή η συνέντευξη ήρθε κι έδεσε...
Ο Θανάσης Αλατάς - συνθέτης, στιχουργός, κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος των 4 Επιπέδων της Ύπαρξης - είναι ο μοναδικός έλληνας καλλιτέχνης που έχει τιμηθεί με δύο βραβεία Grammy. Αυτό έγινε στις 31 Ιανουαρίου 2010, στην 52η ετήσια τελετή απονομής των Grammy. Πήρε βραβεία για την καλύτερη συνεργασία ράπερ/τραγουδιστή (Jay-Z / Rihanna) και το καλύτερο ραπ τραγούδι ("Run This Town"). Βέβαια ο Αλατάς δεν έχει καμμία σχέση με τη μουσική χιπ-χοπ. Η χιπ-χοπ μουσική απέκτησε σχέση μαζί του, καθώς ο Αλατάς αναφέρεται ως ένας από τους δημιουργούς του "Run This Town" γιατί το συγκεκριμένο τραγούδι χρησιμοποιεί ένα sample από τη σύνθεση «Κάποια μέρα στην Αθήνα» που κυκλοφόρησε αρχικά το 1976 μέσα στο ομώνυμο άλμπουμ του διεθνώς γνωστού και κλασικού πλέον σκληρού ψυχεδελικού ελληνικού γκρουπ Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης.
Ο John 'Twink' Alder είναι μία από τις σημαντικότερες και αυθεντικότερες μορφές στην ιστορία του βρετανικού ροκ και όχι μόνο. Ένας από τους καλύτερους και επιδραστικότερους ντράμερ των 60s και των 70s, μέλος σε θρυλικά συγκροτήματα όπως οι Fairies, οι Tomorrow, οι Santa Barbara Machine Head (με ονόματα όπως οι Jon Lord και Ron Wood), οι Pretty Things και οι Rings. Ιδρυτής των ιστορικότατων Pink Fairies και συνιδρυτής των βραχύβιων αλλά σημαντικότατων Stars με τους Syd Barrett και Jack Monck. Πάντα ανήσυχος και ανοιχτός μουσικά συνεργάστηκε και τζάμαρε με άπειρους μουσικούς και σχήματα (ενδεικτικά ας αναφέρουμε τους Jimi Hendrix, Hawkwind αλλά και μέλη των Sex Pistols). Εκτός από κεντρική φιγούρα της ψυχεδελικής σκηνής των 60s, ήταν επίσης παρών όταν το πανκ αναθεωρούσε τα ροκ δεδομένα, αφού εκτός των άλλων, απότελεσε έμπνευση για το κίνημα αυτό. Παράλληλα οι προσωπικές ηχογραφήσεις του, όπως το υπέροχο Think Pink (1970) ή το άδικα παραγνωρισμένο Mr. Rainbow (1990), στέκονται πάντα μέσα στα καλύτερα δείγματα του ροκ ιδιώματος. Πριν από έξι χρόνια περίπου, ο κύριος John Alder ασπάστηκε το Ισλάμ, άλλαξε το όνομα του σε Mohammed Abdullah και ζεί με την οικογένεια του στο Μαρόκο. Είναι μεγάλη τιμή για το Wild Thing που μας έδωσε τη συνέντευξη που ακολουθεί.
Οι Love είναι ένα από τα καλύτερα και σημαντικότερα συγκροτήματα στην ιστορία του rock'n'roll. Mουσικό όχημα της ιδιοφυίας που άκουγε στο όνομα Arthur Lee (1945-2006), το οποίο μέσα σε δύο χρόνια ηχογράφησε τρία ιστορικά άλμπουμ – Love (1966), Da Capo (1967) και το αριστουργηματικό Forever Changes (1967). Ο Michael Stuart-Ware, ο εξαιρετικός ντράμερ του σχήματος από τα τέλη του 1966 έως τα μέσα του 1968, μας μίλησε για την συμμετοχή και την εμπειρία του στους Love αλλά και για το άλλο μεγάλο συγκρότημα στο οποίο ήταν μέλος, τους - άδικα - παραγνωρισμένους Sons Of Adam.
Our progress so far...
The Greeks (Α - Ω)...
(όπως συλλέχθηκε από τον ηλ. τύπο)
-Τον είδες τον Τσίπρα; 40 χρονών με δύο παιδιά και πρωθυπουργός!
-Άσε με ρε μάνα. Διάλογος ανωνύμου ελληνικής οικογενείας (Ηθικόν δίδαγμα: Πάλι καταφέραμε να βρούμε ... Εθνάρχη με πέραση στις γριές.)
Είχαμε μια ευκαιρία να χρεοκοπήσουμε και τη χάσαμε. Ο 'one and only' Γιάνης (Αχ συμφωνούμε Γιάνη μου, αλλά ποιος μας ακούει; - γαμώτο!)
Αν μακροημερεύσει αυτή η κυβέρνηση θα μας πάρουν και την Ακρόπολη. Βαγγέλας (ο της ιστορικής παρατάξεως, αλλά δεν χρειάζεται και πολύ ταλέντο για να πει κανείς το προφανές.)
Ζωής θέλοντος θα πάει η συμφωνία στη Βουλή. Ευκλείδης Τσακαλώτος, βασικά αγγλόφωνος τσάρος της οικονομίας (ριζοσπαστικά αρισττερούλικη σύνταξη #1. Υ.Γ. «Πώς είπατε;;»)
Δεν κάναμε δηλώσεις που εκτίθουν τη χώρα. Αλεξέι «Τσε» Τσίπριν, δε μπος (ριζοσπαστικά αρισττερούλικη σύνταξη #2. Υ.Γ. «Πώς τα λες;»)
-Πόσων ετών είσαι;
-Όσο δείχνω...
-Ποιον θάψατε μωρή στην Αμφίπολη; Δημώδες (Κλέη προγόνων παιδεύουσι απογόνους.)
Δηλαδή, πόσα μακαρόνια τρώει ο κόσμος για να βγάλουμε την αύξηση 10% στις δαπάνες του; Νίκος Φίλης, άνθρωπος του λαού (α, όλα κι όλα, όταν κάνουμε οικονομοτεχνικές μελέτες δεν μπορούμε να αγνοούμε πατάτες και φασολάκια...)
-Αφεντικό, πότε θα πάρουμε άδεια;
-Αχαχαχαχα καλό! Το άλλο με το πότε θα πληρωθείτε το ξέρετε; Πάλη των τάξεων (Τουλάχιστον όμως έχουμε γκουβέρνο ακριβοδίκαιο και... ο Θεός θα μας λυπηθεί - δεν μπορεί! Έτσι δεν είναι; Ε;)
Μπαίνω σπίτι από δουλειά, βλέπω Γερμανό με σανδάλι ξαπλωμένο στον καναπέ. «Έλα», μου λέει, «φίλε, σα στο σπίτι σου.» Τι συμφωνία έκλεισαν ρε μαλάκα;! Ανωνύμου του Έλληνος (Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Οι Έλληνες όμως...)
Καλό 2016...
Υ.Γ. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, υπάρχουν και άτομα που δεν έχουν γούστο.